Do you remember once I said,
“Some people are like batch of flowers;
you have to resist not to embrace”
My resistance is, not to look
When I’m standing close to those
Do you remember once you said,
“The purity of attention grows
in a wholehearted relation”
I do believe it has been growing,
since the very moment we have had seen.
“I believe in what you say
and I believe in today”
“O Lord, bless us with more!”
شاید دلتنگی هم نعمتی باشد،
برای اینکه یاد کنی آنچه دوست می‌داری
برای اینکه بروی به سمت انچه دلت برایش تنگ شده است
هرچند که از دوری ناشی میشود،
اما انگار تورا به انچه دلتنگش هستی نزدیک میکند، دلت را پر میدهد به سمت او، چه در این دنیا باشد چه نباشد
ممکن است در گذر روزگار با عده ای همزمان و هم مکان شوی، ممکن است آنها را دوست و همراه خود بخوانی یا بدانی،
ممکن است از یک دوست سالها بیخبر باشی و باز اورا دوست خود حس کنی و با دوستی هم، کم و بیش در ارتباط باشی و دورش بدانی.
با این دلتنگی است که وقتی چیزی یا کسی از دیده ات رفت، وقتی تب اعتیاد و عادت همراهی فرو نشست، میتوانی مطمئن شوی چه چیز را واقعا دوست می‌داشته ای و با کدام واقعا مانوس بوده ای...
شاید در آغاز، خاطرات مشترک برایت پررنگ باشد اما رفته رفته انگار نه دلتنگ خاطرات قدیمت با او هستی نه دلتنگ خوشی های گذشته خودت، گویی که دلت برای وجودش تنگ شده، دلتنگ رفیقی که برای همیشه به سرزمین روحت راه داده ای...
در خود خیلی حرف دارند این چشم ها،
درست در وسط شان سوراخی هست که انگار راه دارد تا تهِ تهِ دل آدم. برای همین هم اگر بخواهی مردم را خیلی کوتاه و خلاصه بفهمی، کافیست در مردمک شان نگاه کنی! آنجاست که می توانی بفهمی که شادند یا نگران، آرام اند یا گرفته، قدردان اند یا پرتوقع، جسورند یا حقیر، مومن اند یا آشفته، امیدوارند یا شرمگین، با ذوق اند یا خمود، عاشق اند یا دلشکسته، کنجکاو اند یا سردرگم، خندان اند یا غمگین. آنجاست که می توانی خودت را در مردمک دیگری ببینی. ببینی که تو چه چیزها برایش آورده ای. پیامت از جنس عشق و شور و گرمی و آرامش است یا از جنس جنگ اعصاب و رخوت و سردی و افسردگی. انتخاب با ماست که این باشیم یا آن، که اصلا نگاه کنیم در عمق جانها یا نه. که خود را در مردمک عزیزانمان ببینیم یا نه.
